W mglistą noc po Nowym Orleanie rozpełzał się zapach rzeki Missisipi. Jadąc uliczkami

72
Policjanci z Torrance uwierzyli mu, choć w powietrzu nadal wisiało wiele pytań – w
siedem, osiem, a szpital zamknięto przed pięciu, więc nawet jeśli wóz był wtedy nowy, czasu
Na widok spalonego ciała i niewidzących oczu żołądek podszedł Bentzowi do gardła.
Patrząc, jak ramię koparki zagłębia się w ziemię, wrócił myślami do dnia pogrzebu. Stał
Martinez. Otworzyła drzwiczki.
niedźwiedź grizzly na białym tle.
bagaży. Hałaśliwi, nieświadomi mojej obecności, zaganiają dzieci i pilnują laptopów i
– To dawne dzieje – zauważyła O1ivia.
stały w pobliżu, ze szlauchów sączyła się woda, spływała brudnymi strumykami do
dzisiaj bardzo ją nadwerężył.
tłumił strach o O1ivię. Umierał z przerażenia. Czas mijał, a on wiedział tyle samo co
Po szybkiej wymianie zdań Carlos podniósł słuchawkę do ucha.
przybranym nazwiskiem. – Mam – powiedziała, a ja zablokowałam otwieranie drzwi.

- Mówił, że ma jakieś dokumenty do przejrzenia.
— Chodźmy do parku! — zawołała Jean.
- Chcę przeżyć z tobą życie. Pragnę czegoś więcej niż luźnego związku, a jednak w każdej chwili mogę cię stracić.
- Racja, panno Gallant - mruknął w końcu i wstał od stołu. - Wybaczcie, drogie panie.
Nie było go przy niej, kiedy najbardziej go potrzebowała. Wyśmiewał się z jej lęków. Robił, co chciał, nie licząc się z jej odczuciami. Nie potrafił zatroszczyć się o jej bezpieczeństwo.
- Odejdź, Daubner - rzucił Lucien rozkazującym tonem.
Na tym polega prawdziwa zamożność, pomyślał. Bogactwo, które daje władzę. Wiedział, że nie ma tu czego szukać. On, biedak i mieszaniec, syn dziwki z Dzielnicy Francuskiej, który z trudem zdobył maturę. I to w dodatku w szkole publicznej. Słyszał to w protekcjonalnym: „W czym mogę pomóc?” portiera, widział w podejrzliwym spojrzeniu recepcjonistki. Goście hotelowi omijali go szerokim łukiem, jakby bali się splamienia zbyt bliskim kontaktem.
zrozumieć. Prowadzę szkołę i muszę dbać o dobro wszystkich uczennic.
Jęknął cicho. Zachęcona pomogła mu rozpiąć spodnie. Przy okazji dotknęła twardej
- Zostanę jeszcze trochę. W hotelu nic się nie dzieje, a gdyby co, mój menedżer wie, gdzie mnie szukać.
- Co obserwujesz? - zainteresował się.
- Jesteś jak świeca - stwierdziła, nie ruszając się z miejsca.
- Chyba szesnaście. Mój tata bardzo się denerwował, gdy zaglądali do nas chłopcy. Wydawało mi się, że chce ich powystrzelać.
- Większy dziób? - krzyknęła Rosę i znowu się rozpłakała.